KORKUYU YEN DOĞUR KENDİNİ / Şiir

KORKUYU YEN DOĞUR KENDİNİ

Ayetlerin açtığı sularda yol aldık

Aynı geminin içinde, yazgılarımız başka başka

Oysa aynı merdivenle çıkmıştık Nuh’un yanına

Çok önce, odalara hapsedilmeden zaman

Cemreler düştü yarının şafağı sökerken yere

Kendimize bakan göz olduk en aykırısından

Kim bilir ben kaç kez Yusuf’tum kalbi kırık

Sürgün gittiğim ülkelerin kuyularında

İnsanın elinde kıyametin tacı, karıncalar gibi bekle

Korkmalı mıyım yüzlerce cesedin içinde

Kem gözler yok olsun dedim düşünmeden

Düşünmek suç, darağacı, hem zararlı köleler için

O an Musa geldi aklıma, Firavunun karşısında

Tek başına zembereğini kırarken zamanın

Zaman eskidi, eskisi gibi değil gündüzün devamı

Gökyüzü hep mavi, gökkuşağı hep yedi renk

Katlanmak zorunda değiliz karanlığa

Korkuyu yenip doğurmalıyız kendimizi

Hasan Çelikkol