HER NEFİS ÖLÜMÜ TADACAKTIR / Öykü

HER NEFİS ÖLÜMÜ TADACAKTIR

Hasan Çelikkol

Öykü

Dün gece uykumda kendimi Araf’ta gördüm.

“Tanıştığımıza memnun oldum Mustafa” dediğini duyar gibiydim. Hangi zamandı belli değildi, ama galiba şu anda bulunduğum zamanın öncesiydi. Kalabalık bir yerdeydim. Sonradan Araf olduğunu öğrendim. Yanımdaki yaşlı adam söylemişti. Yüksekçe bir yerdeydi hepsi. Yaşlı adam bir ayet okuyordu. “İki taraf arasında bir perde ve Araf üzerinde de her iki tarafı simalarından tanıyan adamlar vardır. Cennetliklere; “size selam olsun” derler. Bunlar henüz girmeyen fakat cenneti uman kimselerdir. Gözleri cehennemlikler yönüne çevrilince, “Rabbimiz! Bizi zalimlerle beraber bulundurma” derler. Burçlarda olanlar, simalarından tanıdıkları adamlara “Topluluğunu, topladığınız mal ve büyüklük taslamalarınız size fayda vermedi. Allah’ın rahmetine erdirmeyeceğine yemin ettikleriniz, bunlar mıydı?” diye seslenirler.”

Ben “Ashabü’l - Araf denen kişilerden biriymişim ve günahlarımla sevaplarım eşitmiş ve cennete gideceğime umuyordum.”

Böyle bir şeyi erken mi ummuştum bilmiyordum.

Sonra karımı gördüm.

Nimetim.

Nimet çok güzeldi.

Uyandığımda, “Allah hayra yorsun” dedim.

Ayaklarıma baktım hemen.

Ayaklarımda morartılar oluşmaya başladı. Ne olduğunu anlayamıyor ve kendimi hiç iyi hissetmiyorum. Açık söylemesi gerekirse öfkem zaman içinde artıyordu.

Ölüm beni bekliyordu.

Tek bir kelime çıkmıyordu ağzımdan. Dudaklarımda, anlamını yitirdiğim sözcüklerle şeytan ismine çağıran baldıran zehrinin etkisini duyuyordum. Kimselere söyleyebileceğim bir şey kalmamış gibiydi. Susuyordum. Araf’ın dışına, Cennet tarafına götürülürken anımsadım. Galiba saat sekizi gösteriyordu. Yeni kalkmıştım. Bacaklarım ağrıyordu. Son günlerde ayaklarımın ağrısı daha da çekilmez olmuştu. 22 yaşına yeni basmıştım. Kahvaltıda bir yumurta vermişlerdi. Çay içmiştim. Odada dolaşırken duvardaki küçük aynaya takıldı yüzüm. Yakışıklılığımdan çok şey kaybetmiş gibiydim. Başım döner gibi olmuştu. Sonrasını hatırlamıyordum. Bir karaltı üzerime doğru geldi veya öyle hissettim.

x

Artık eskinin Mustafa Ünsal’ı değilim.

Geceleri uyuyamıyorum.

Ölümün her an yanıma geleceğini biliyorum. Ölümün soğuk yüzünü göreceğim artık kesin! Zaman da dar geliyor bana. Zamanım yok. Hayata bakışımı tam değiştirdim derken hayallerim bulutların üzerinden kayıp gitmişti. Yüzümdeki kasvetli bakışları bu yüzden kimselere anlatamıyordum.

x

Artık takatim kalmadı.

Hemen hemen söylemek istediklerimin hepsini yazdım.

Acı içinde kıvranıyorum.

“Neden Allah’ım, neden? Neden ölüyorum?”

x

Herkesin ondan korktuğunu biliyorum ama beni ziyaret edip etmemekte tereddütleri var gibi. Oğluma acıdığından mıdır neden kararı uygulamak konusunda çekinceleri vardı herhalde. Bir ara gidip onun için af dilemeliyim ama böyle bir şeye karışmanın uygun olmayacağını düşünüyorum.

Onu tanıtmayı unuttum.

O kimselerin yok edemediği Azrail.

Biraz sonra benim canımı alacak.

x

Bir karaltı üzerime doğru geliyor gibi veya ben öyle hissettim. ‘Her nefis ölümü tadıcıdır’ der bir ayet. Çok doğruymuş gerçekten.

Ruhum şad olsun!