BENİ İTİRAFA ZORLUYORSUN / Şiir

BENİ İTİRAFA ZORLUYORSUN

I

Koyudan daha koyu kafandaki düşünceler

Yalnız kalmış gibisin akreplerle dolu adada

Kestirip atıyorsun her şeyi bir çizgiyle

Siyahsa siyah, beyazsa beyaz demeden büyülü alfabenle yazdığın serabın peşinde

Kalkıp herkesin ortasında bana, “sen öldürdün beni” diyorsun

Bu çok yalan 

II

Evet, sıcak şarap kokusunu içime çektiğim doğrudur

Kırmızı çiğ topladığım da dudaklarından, evet

Dinsizlerin şarabından pek çok defa içtim senin için Yanmaya da razıyım

Cennetin kapısından girmek yerine 

Teselli kabul etmeyen acılar yaşadım

Gri saçlı olana dek

Dürbünü ters yüz edip gerçekleri uzaklaştırdım benden, senden

Her gün iğde ağaçlarının yapraklarına gizledim gecenin sessizliğini

Yayılsın istemedim suskun zamanlarda her eve kokusunun

Bunların hepsi doğru

III

Şimdi sen kalkıp herkesin ortasında bana, “beni sen öldürdün” diyorsun, öyle mi

Bütün gece bitkin düşüren bu cümleyi düşündüm

Ne kadar yakın ve hala ne kadar uzakmışız

Demek dünya sönmek üzere

Herkes görsün o zaman

Son sayfasını açık bırakıyorum yazdıklarımın

Mürekkebi kurusun da izi kalsın bedeninde şarap kokusunun

Söylediklerin yalan olsun

IV

Sırlarımı kimse bilmiyor, hepsi de gri

Durmaksızın çözmeğe çalışıyorsun düğümünü

Ve hatta her gün itirafa zorluyorsun beni

Zorlama

Çünkü gecelerimiz gri bizim, gri geceli şehirde yaşıyoruz grili sırlarla

Onca yıldız, onca gökadaları varken göreceğimiz

Sonsuzluğa doğru yola çıkmanın zamanı değil hiç

Seni seviyorum, bunu bil yeter

Hasan Çelikkol