ADINI BİLE BİLMEDİĞİM ÇİÇEKLER AÇAR MAVİNİN İÇİNDE / Şiir

ADINI BİLE BİLMEDİĞİM ÇİÇEKLER AÇAR

MAVİNİN İÇİNDE / HASAN ÇELİKKOL

İçim sıkılırsa deniz kıyısında bulurum kendimi

Kim olduğumu unutmadan

İçimdeki her şeyi sorarım o derin maviye

Neden mutlu değilim, nedir önümdeki engel

Sürgündeki acıya benzer mutsuzluk

Bu günün yalanları

Öfke, nefret, haksızlık ve hatta ihanet

Yağan yağmurlarda gözyaşı olur

Deniz bu; mavinin en koyusu

Ölü postuna bürünmüş mutsuzluğun çaresini de öğretir bize

Her nefes bir ağaç, çok çabuk büyür umut

Gökyüzüne uzanıp orman olur en yükseğinden

Yüreğimi burkan yalanlarla savaşa başlarım

Elime batan haksızlıkları çıkarıp hapsederim içbükey aynalara

Adını bile bilmediğim çiçekler açar

Hedefi olmaktan kurtulurum öfke, nefret ve ihanet sarmalından

Nefes alır veririm mavinin içinde

Hasan Çelikkol